Zamek w Kurzętniku przypuszczalnie został wzniesiony na wzgórzu prawdopodobnie po roku 1331, a przed 1361 kiedy to w pismach źródłowych po raz pierwszy pojawiają się wzmianki o zarządcy zamku z ramienia kapituły tzw. Hauskomtur. Początkiem lipca 1410 na zamek przybywa Ulryk von Jungingen, aby wzmocnić załogę zamku i „zasadzić” się na wojska Jagiełły przeprawiające się przez Drwęcę w kierunku Malborka. Do bitwy nie dochodzi wojska polskie wycofują się do Lidzbarka Welskiego. W 1414 podczas walki Korony z Zakonem zamek został zajęty i obrabowany przez żołnierzy polskich.
W wyniku pokoju toruńskiego Kurzętnik wraz z całą diecezją chełmińską przechodzi pod panowanie Królestwa Polskiego. Zamek pełnił jedynie funkcję gospodarcze. Podczas najazdu szwedzkiego w 1656 roku ponownie ulega zniszczeniu. W inwentarzach z XVII wieku występuje termin „stare zamczysko” sugerujące stan ruiny. Kaplica zamkowa istniała jeszcze do 1661 roku później podobnie jak popadła w ruinę. W XVIII wieku zaczęto sukcesywnie rozbierać mury, traktując obiekt jako źródło łatwo dostępnego materiału budowlanego. Zespół zamkowy w Kurzętniku stanowi dominantę krajobrazową, na kulminacji wysokiego, podłużnego wzniesienia zlokalizowanego na południowym brzegu doliny rzeki Drwęcy. Zamek zorientowany wzdłuż osi północ południe, składał się z domu po stronie południowej , dziedzińca gospodarczego otoczonego murami z dwoma prostokątnymi basztami od wschodu i zachodu, oraz tzw. Kaplicy zamykającej założenie od północy. Zamek wymurowany głównie z kamienia narzutowego, starannie ociosanego w licu ścian z zachowaniem warstwowego układu oraz z cegły gotyckiej w wyższych partiach muru i w glifach okiennych, materiał budowlany wiązany zaprawą wapienną z drobnymi kawałkami cegieł. Obecnie stanowi on ogólnodostępną trwałą ruinę.
Opis powstał dzięki Panu Dariuszowie z Nielbarka.
