Będziński zamek położony na wysokiej skarpie na lewym brzegu Czarnej Przemszy stanowi przykład budownictwa obronnego z połowy XIV w. Zamek po raz pierwszy jest odnotowany w dokumentach z 1349 roku, kiedy to wymieniono Wiernka – burgrabiego będzińskiego. Wspominają o nim również Jan z Czarnkowa i Jan Długosz w spisie warownych budowli wzniesionych przez Kazimierza Wielkiego. W 1364 r. gościł tu Karol IV cesarz niemiecki i król czeski. W 1434 r. na zamku zawarto ugodę pomiędzy panami śląskimi i małopolskimi w sprawie zwalczania przygranicznych rabusiów. W 1588 zostały tu zawarte „Pakty będzińsko – bytomskie” zobowiązujące Maksymiliana Habsburga do zrzeczenia się pretensji do tronu polskiego. W 1616 r. spaliła się część miasta wraz z zamkiem, który odbudowano, dostosowując go wtedy do celów bardziej rezydencjalnych niż obronnych. Czterdzieści lat później w czasie najazdu szwedzkiego znów został splądrowany. Jednakże dopiero po powołaniu na starostwo będzińskie przedstawicieli rodziny Mieroszewskich (pod koniec XVII w.) budowla popadła ostatecznie w ruinę. Ostatecznie zamek odbudowano po II wojnie światowej i od 1956 roku przekazano na siedzibę Muzeum Zagłębia w Będzinie.
Muzeum Zagłębia od kilku lat prowadzi aktywne działania rewitalizujące przy średniowiecznym zamku stanowiącym jedną z siedzib muzeum. Prace konserwatorskie dotyczą przede wszystkim zabezpieczenia murów zamku przed postępującą degradacją.
Opis powstał dzięki Pani Wioletcie z Będzina
