Zamek istnieje najprawdopodobniej od XIII wieku, początkowo jako własność królewska, później należał do rodów Lanckorońskich, Czernych, Bużańskich, Lubomirskich i Jordanów. Zniszczony na początku XVIII w., przez kolejne 200 lat popadał w ruinę. Dopiero w latach 60-tych XX w. dzięki staraniom lokalnych działaczy społecznych, został częściowo przebadany i zagospodarowany. Prace wykonane w latach 70-tych doprowadziły do rozpoczęcia działalności muzealnej PTTK. Stan obecny jest wynikiem akcji remontowo-budowlanej, prowadzonej z przerwami od lat 60-tych XX w. do dzisiaj. Zamek leży na południowo-zachodnim skraju skansenu Starego Miasta, nad zaporą i jest obiektem wyjątkowym zarówno pod względem historycznym jak i krajobrazowym. Ciekawa jest również historia badań i jego częściowej odbudowy. Położenie i walory widokowe, związane z budową zapory i utworzeniem zalewu na rzece Rabie, uczyniły z niego obiekt niezwykle atrakcyjny turystycznie. Przyczynia się do tego również funkcjonowanie interesującej ekspozycji muzealnej, a także urokliwe architektoniczne pozostałości zamku.
Opis powstał dzięki Panu Markowi z Dobczyc.
