Budynek został zbudowany w latach 1930-1932 jako nowa siedziba dla Państwowego Gimnazjum Katedralnego i Gimnazjum Realnego. Wykonanie projektu i jednocześnie funkcję kierownika budowy zlecono młodemu mistrzowi budowlanemu Eberhardowi Snell, absolwentowi berlińskiej uczelni technicznej. Budynek szkoły znajduje się poza obrębem średniowiecznego miasta, po jego północno-zachodniej stronie na lewym brzegu Parsęty. Posadowiona na obszernej, prostokątnej działce ograniczonej z dwóch stron ulicami: Łopuskiego od wschodu i Śliwińskiego od północy. Szkoła zbudowana w konstrukcji żelbetowej i z cegły ceramicznej. Lico ścian zewnętrznych z cegły klinkierowej, partie pomiędzy oknami wyprawione tynkami. Ściany wewnętrzne otynkowane, partie ścian w holu obłożone cegłą klinkierową. Ściana fosy przy wschodniej elewacji skrzydła południowego obłożona białymi płytkami ceramicznymi. Ściany wewnętrzne w większości otynkowane, pomalowane na biało. Część ścian w korytarzach obłożona okładzinami z cegły klinkierowej w kolorach ciemno brązowych i jasnobrązowych. Ścianę podestu schodów z przyziemia na parter zdobi mozaika ceramiczna z lat siedemdziesiątych XX wieku. Budynek założony jest na planie odwróconej poziomo litery „T”. Monumentalna, modernistyczna bryła budynku (kombinacja prostych brył geometrycznych) w stylu tzw. Bauhausu, cechuje się wykwintną elegancją, podkreśloną dyskretnymi detalami. To zabytek o ogromnej wartości, jedyna zachowana budowla tego typu w regionie kołobrzeskim i jedna z nielicznych na całym Pomorzu Zachodnim
Opis powstał dzięki Panu Marcinowi z Kołobrzegu
