Zespół pałacowy w Goszczu to najokazalsze i rzadkie na Śląsku czteroskrzydłowe założenie palladiańskiego. Oficyny zgrupowane wokół dziedzińca stanowią tło kompozycyjne dla pałacu. Zespół jest cennym przykładem badawczym. Zachował barokową kompozycję charakteryzującą się symetrycznym ukształtowaniem zabudowy, wyraźnie podporządkowane głównemu akcentowi, mieszczące się w nurcie XVIII-wiecznego palladianizmu. Jest to niewątpliwie materialne świadectwo przeszłości i istotny element regionalnej tożsamości kulturowej, o wyjątkowym znaczeniu dla kultury i sztuki tego obszaru.
Pałac w Goszczu w literaturze porównywany jest do Wilanowa i Poczdamu. Dlatego Gmina postanowiła etapami ratować poszczególne budynki w zespole pałacowo-parkowym w Goszczu, ale bez środków zewnętrznych nie było i nie będzie to możliwe. Słynne ruiny stanowią zabytek I grupy.
Pierwszy pałac w Goszczu wybudowano w latach 1730-1740 na miejscu XII-wiecznego zamku. Zniszczył go ogromny pożar w 1749 r. W latach 1749-1755 powstał nowy pałac, którego ruiny możemy dziś oglądać. Założenie pałacowo-parkowe stanowi pozostałości okazałej rezydencji magnackiej, która przez 200 lat należała do rodu von Reichenbach. Pałac wybudowano w latach 1749-1755, w miejscu wcześniejszej budowli.
Stylistycznie pałac jest późnobarokowy, z elementami rokokowymi oraz neobarokowymi.
Stanowił centrum Państwa Stanowego Goszcz, istniejącego w l. 1680-1830. Miejscowość posiadała wówczas prawa miejskie. Rezydencję wzniesiono na polecenie hrabiego Heinricha Leopolda von Reichenbach-Goschutz, według projektu architekta Karla Martina Frantza. Pałac został doszczętnie splądrowany w 1945 roku. W 1947 lub 1948 został celowo podpalony, spłonął wówczas korpus budowli.
Główny korpus pałacu w Goszczu obecnie ma postać ruiny. Pozostałe budynki się zachowały.
Opis powstał dzięki panu Andrzejowi z Sądrożyc.
