Zamek w Kurzętniku przypuszczalnie został wzniesiony na wzgórzu prawdopodobnie po roku 1331, a przed 1361 kiedy to w pismach źródłowych po raz pierwszy pojawiają się wzmianki o zarządcy zamku z ramienia kapituły tzw. Hauskomtur. Początkiem lipca 1410 na zamek przybywa Ulryk von Jungingen, aby wzmocnić załogę zamku i „zasadzić” się na wojska Jagiełły przeprawiające się przez Drwęcę w kierunku Malborka. Do bitwy nie dochodzi wojska polskie wycofują się do Lidzbarka Welskiego. W 1414 podczas […]

Piękny budynek z czerwonej cegły na porterze, wyższa kondygnacja to mur pruski, rok budowy to prawdopodobnie początek XX wieku. Usytuowany w bliskiej odległości od jeziorka miejskiego, miejsca spacerów mieszkańców Kętrzyna. Opis powstał dzięki Panu Sławomirowi z Nowej Wsi Kętrzyńskiej

Budynek szkoły wraz z salą gimnastyczną jest jednym z rozpoznawalnych zabytków wśród mieszkańców Kętrzyna i okolic. Jest to stary pruski budynek z cegły jest wizytówką miasta. W szkole jest piękna aula z drewnianą boazeria i pięknym zdobionym sufitem. Często organizowane są tam przedstawienia i koncerty dla mieszkańców naszego miasta. Jeden koncert ogląda nawet 300 osób. Jest to zabytek, z którym większość mieszkańców miasta się identyfikuje i mi z nim miłe wspomnienia.

Mury obronne jako jedne z niewielu zachowanych po II wojnie światowej zabytków miejskich w pierwotnym kształcie. Stanowią wizytówkę miasta i są w eksponowanym miejscu. Opis powstał dzięki Panu Danielowi z Kętrzyna

Budynek kinoteatru wzniesiony został w latach 1916-1922. Został on początkowo zaadaptowany na potrzeby hali miejskiej. W latach dwudziestych XX wieku przebudowano go z wykorzystaniem elementów stylu klasycystycznego. Od lat dwudziestych XX wieku mieściło się w nim kino i teatr. Budynek kinoteatru jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych woj. warmińsko-mazurskiego. Jest jednym z najstarszych budynków w mieście, który, spełnia bardzo ważną rolę kulturoznawczą oraz integrującą społeczność. W kinoteatrze mieści się siedziba

Dawna willa prezydenta sądu krajowego Huga Kallweita, zbudowana w 1926 roku. Budynek główny oraz gospodarczy, gdzie niegdyś mieszkał ogrodnik sędziego otoczone ogrodem. Dogodna lokalizacja (centrum miasta) podnosi atrakcyjność obiektu. Na przełomie lat budynek pełnił szereg funkcji, między innymi: siedziba przedszkola, urzędu marszałkowskiego, tymczasowa siedziba organizacji pozarządowych. Obecnie budynek stanowi miejsce spotkań seniorów „Klub Seniora” oraz siedzibę Związku Międzygminnego „Gospodarka

Kamienica jest jedynym zachowanym budynkiem zespołu Resursy wybudowanego w tym miejscu w połowie XIX w. Początkowo pełniła rolę administracyjno-mieszkalną, potem była kamienicą mieszkalną o wysokim standardzie. Przebudowana pod koniec XIX w. – z tego czasu pochodzi dzisiejsza neoklasycystyczna elewacja. Częściowo zniszczona w czasie II wojny, w 1947 r. przekazana w dzierżawę PTTK, które zaadaptowało budynek na cele hotelowe. Na elewacji zachodniej ceramiczna mozaika przedstawiająca schematycznie województwo elbląskie

Neoklasycystyczna willa wybudowana w 1886 r. W 1994 r. willa wraz z otaczającą ją posesją z nasadzeniami zieleni wysokiej została wpisana do rejestru zabytków. W budynku przy ul. Gen. J. Bema 9 w Elblągu od ok. 1965 r. mieści się przedszkole. Obecnie, z uwagi na brak funduszy na remont (zabytkowa elewacja, wnętrza) miasto zamierza zamknąć przedszkole, a budynek zostanie przeznaczony na inne cele. Opis powstał dzięki Pani Marcie z Elbląga

Baszta bociania jest jedynym takim zachowanym obiektem w naszym regionie. Budowla w kształcie stożka wybudowana w stylu gotyckim w XIV wieku.  W Dobrym Mieście są jeszcze ruiny po innych basztach, lecz ta jest jedyna. Jeśli ktoś mówi Dobre Miasto to od razu kojarzy się właśnie ta baszta. Dla nas mieszkańców jest wielką szkoda, że ta piękna budowla stoi i można z niej korzystać, gdyż jest zamknięta. Opis powstał dzięki Pani Beacie z Dobrego

Obiekt po dawnej plebanii pochodzącej z końca XIX w. został wpisany do rejestru zabytków decyzją nr 132/90 z dnia 1990 roku. Jest to budynek mieszkalnictwa wielorodzinnego. Obecnie służy jako Dom Spokojnej Starości dla byłych pracowników PPGR. Opis powstał dzięki Pani Wiesławie z Lelkowa