Budynek ma duże znaczenie historyczne dla mieszkańców Gminy Sokołów Podlaski. Budynek niegdyś był budynkiem Urzędu Gminy, w latach 90 XIX w. szkołą powszechną oraz od 1970 roku filią biblioteki gminnej.

Budynek ma bardzo bogatą historię i wielką wartość historyczną. Wybudowany został na początku XX wieku, uwagę przykuwa przede wszystkim jego elewacja będąca połączeniem stylu neorenesansowego i modernistycznego – trudno znaleźć w Płocku budynek z tak bogato zdobioną elewacją. Kamienica początkowo pełniła funkcję budynku mieszkalnego, w czasie okupacji była siedzibą gestapo, NKWD i UB. W piwnicach budynku przetrzymywano więźniów i żołnierzy Armii Krajowej, których upamiętnia jedynie zamontowana na budynku

Płock i Warszawa to jedyne miasta w Polsce, w których zachowały się tzw. rogatki miejskie. Ich budowa w Płocku była konsekwencją podjętej, przez władze zaboru pruskiego, decyzji o rozbudowie miasta i likwidacji średniowiecznych murów miejskich. Rogatki powstały przy głównych traktach komunikacyjnych prowadzących do miasta. Swoje nazwy wzięły od miejscowości, do których wskazane trakty prowadziły. Rogatki stanowiły siedzibę miejskich władz skarbowych, których zadaniem było pobieranie opłat celnych i drogowych. Były budowane

Jeden z najstarszych obiektów drewnianych na terenie Otwocka. Budynek domku dróżnika przetrwał dwie wojny światowe bez większych zniszczeń. Jest prawdopodobnie jednym z najstarszych, oryginalnych, dobrze zachowanych drewnianych budynków, który powstał w czasach budowy Kolei Nadwiślańskiej. Budynek jest nierozerwalnie wpisany w krajobraz miasta. Obecnie od lat nie jest wykorzystywany zgodnie z funkcją. Po przeprowadzeniu modernizacji linii kolejowej budynek został przejęty przez Miasto Otwock, które szuka dla niego nowej

Dworek, w którym obecnie znajduje się szkoła podstawowa. Historia nauczania w chociszewskim dworku sięga lat 50-tych XIX wieku. Szkołę dla dzieci wiejskich uruchomili wówczas właściciele Chociszewa Józef i Maria Lewoccy, wspomagani przez matkę Józefa Katarzynę Lewocką z Lipińskich znaną pisarkę i publicystkę warszawską. Wybuch Powstania Styczniowego zniweczył jednak to dzieło. W okresie międzywojennym istniała w Chociszewie szkoła powszechna 2-klasowa mieszcząca się w domu państwa Brendów w Chociszewie-Majdanach.

Drewniana Willa projektu architekta Zdzisława Celarskiego została wzniesiona w latach 1938-1940 z przeznaczeniem domu uzdrowiskowo-wypoczynkowego. Budynek został zniszczony w trakcie II wojny światowej przez kwaterujące w nim wojska. Po wojnie mieścił się w nim Dom Dziecka, a następnie stanowił budynek komunalny. Obecnie stan budynek znajduje się w złym stanie i wymaga rewitalizacji, która pozwoliłaby na rozpoczęcie procesu odtworzenia wartości historycznej budynku. Opis powstał dzięki Panu Januszowi z Pomiechówka

Piękny, stodołowaty drewniany dwór, wzniesiony pod koniec XIX lub na początku XX wieku. Budynek piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym, z niesymetrycznie umieszczonym wejściem głównym poprzedzonym gankiem, nad którym zawieszony jest balkon. Dwór przypomina domy wznoszone w miejscowościach letniskowych i sanatoryjnych okolic Otwocka. W XIX wieku zapewne własność rodziny Marcinkowskich, na początku XX wieku rodziny Żółkowskich, a od 1920 roku Wincentego Janowskiego. Jego majątek pod koniec lat dwudziestych liczył

Przed II wojną światową Kobyłka stała cegielniami. Wschodnie okolice Warszawy nazywane były „cegielnianym zagłębiem”. Cegły były wyrabiane z gliny lub iłów, czerpanych z lokalnych wyrobisk. Glina często dowożona była do cegielni za pomocą kolejek wąskotorowych. Do dzisiejszego dnia w okolicach pozostało sporo glinianek – wyrobisk po wyczerpanej glinie, które zostały wypełnione wodą. Powstaniu cegielni w Kobyłce sprzyjała dobra lokalizacja w pobliżu kolei warszawsko – petersburskiej oraz bogate

Park dworski powstały po 1864 r. w wyniku przebudowy i rozbudowy kwaterowego ogrodu ozdobnego i użytkowego powstałego w XVI lub w XVII w. i rozwijanego w wieku XVIII. W I połowie XIX w. Kobylany należały do Kozłowskich, którzy dokonali tu wielu nasadzeń. Po roku 1864 majątek został uprzemysłowiony. Wzniesiono wówczas w pobliżu dworu gorzelnię (przy stawach, na północny-zachód od dworu), a w części gospodarczej w pobliżu dworu – wiatrak. W obrębie dawnych ogrodów dokonano zasadniczego przekształcenia wnętrz

Murowany, parterowy, czteroosiowy budynek na planie prostokąta został wzniesiony pod koniec XIX w. Powstał na mocy umowy z 1826 r. zawartej przez Aleksandra Rożnieckiego ówczesnego właściciela Kałuszyna zawartej z Dyrekcją Generalną Poczt Królestwa Polskiego. W 1993 budynek poczty został odrestaurowany.