Obiekt należy do Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Stanisława Rybickiego w Skierniewicach, ale ze względu na stan techniczny został wyłączony z użytkowania. Budynek wchodzi w skład kompleksu poradni specjalistycznych. Zabytek powstał prawdopodobnie około 1890 r. Był własnością Księstwa Łowickiego i wg relacji rodziny Tabaczyńskich, dzierżawiony przez sędziego Telesfora Tabaczyńskiego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r., razem z resztą majątku Księstwa Łowickiego został przejęty przez Skarb Państwa. Od 1918 r. w budynku należącym pierwotnie do administracji folwarku, mieścił się szpital zakaźny. W szpitalu leczono choroby zakaźne, głównie tyfus. Niestety, gdy w pierwszym kwartale 1919 r. wybuchła w Skierniewicach epidemia tyfusu plamistego, szpital epidemiczny przestał funkcjonować z powodu wyczerpania się zapasów środków dezynfekcyjnych. W 1919r. przekazano folwark na potrzeby Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w celu stworzenia placówki naukowej. Dzięki rozwojowi placówek naukowych i ich osiągnięciom, Skierniewice zyskały prestiż i rozgłos w skali kraju oraz poza jego granicami. W 1921r. Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego przeniosła się do osady pałacowej, natomiast budynek został przekazany Szpitalowi w użytkowanie. W okresie międzywojennym obiekt był wykorzystywany na „Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem” prowadzoną przez komitet opieki nad matką i dzieckiem z jej przewodniczącą Leokadią Gajewską. W okresie powojennym w tym budynku mieściła się szwalnia szpitalna, ośrodek dla matki i dziecka, Pracownia RTG oraz Poradnia chorób gruźlicy. Ostatni remont przeprowadzono 40 lat temu.
Opis powstał dzięki Pani Anecie ze Skierniewic
