Jest to zabytek z 1857 r., który został zaprojektowany przez autora dwupoziomowego mostu w Kostrzynie n/Odrą i kościoła w Santoku. Był jedynym tego rodzaju dworcem przy linii Królewskiej Kolei Wschodniej między Berlinem a Królewcem.
Obiekt posiada zróżnicowaną bryłę opartą na planie prostokąta. Pierwotnie funkcjonował jako budynek dwukondygnacyjny mieszczący halę dworca, kasy biletowe a na pierwszej kondygnacji mieszkania. W miarę zwiększenia ruchu kolejowego na początku XX wieku nastąpiła modernizacja dworca, do głównej bryły budynku dobudowano pomieszczenia magazynowe i gospodarcze.
W czasie rozbiorów korzystali z tej linii chcący jechać na Zachód podróżni z Warszawy i zaboru rosyjskiego (stacją graniczną był Aleksandrów Kujawski).
W 1867 r. jechał tędy z Petersburga przez Wilno Fiodor Dostojewski z żoną Anną, która w trakcie podróży spisywała wrażenia z podróży w formie dziennika.
W 1867 r. wybrał się w podróż do Kalifornii Henryk Sienkiewicz, a dwa lata później wracał do Warszawy tą samą drogą. Bolesław Prus wysłał z Warszawy do Paryża najpierw bohatera „Lalki”, ale sam wybrał się na zachód dopiero w 1895 r., kiedy poinformował czytelników, kiedy z okien pociągu widział liczne barki na Warcie w Landsbergu.
Tą linią kolejową udawało się do Brazylii kilkadziesiąt tysięcy polskich chłopów, aby zdobyć upragnioną ziemię. Jednym z nich był bohater utworu Marii Konopnickiej „Pan Balcer w Brazylii”.
Opis powstał dzięki Pani Małgorzacie z Witnicy i Pana Tomasza z Gorzowa Wielkopolskiego.
