Historia Wieży Braniborskiej zaczyna się 10 marca 1860 r. W tym dniu, podczas zebrania, zgłosiła się grupa 40 osób gotowych sfinansować budowę wieży widokowej w Zielonej Górze. Miał to być dar dla obywateli z okazji 25-lecia powstania zrzeszenia p/n Gewerbe und Gartenbau Verein (Stowarzyszenie Przemysłowo-Ogrodnicze). Na lokalizację inwestycji wybrano niezamieszkane wówczas przeszło 200-metrowe wzgórze za miastem, porośnięte winnicami. Za jednego z pomysłodawców inwestycji uznaje się słynnego zielonogórskiego przemysłowca, Friedricha Förstera, którego syn był dyrektorem obserwatorium astronomicznego w Berlinie. Prace postępowały w błyskawicznym tempie. Wieżę otwarto 18-19 sierpnia 1860 roku. Na parterze znajdowała się restauracja, później uzupełniona o letni ogródek. Całość otaczały winnice. Stała się ona popularnym miejscem spotkań. Wieża do 1945 r. pełniła funkcję lokalu gastronomicznego z możliwością obserwacji okolic miasta i nieba. Uszkodzona w ostatnich dniach II Wojny Światowej, przez ponad 10 lat stała jako ruina. Na szczęście przetrwała i nie rozebrano jej. W 1959 r. ponownie uruchomiono w tym miejscu kawiarnię, która po konkursie w „Gazecie Zielonogórskiej” otrzymała nazwę „Panorama”. Wraz letnimi zabudowaniami wokół wieży było tutaj 400 miejsc dla gości. Obiekt był kilka razy przebudowywany. W 2005 roku na jego szczycie zamontowano kopułę astronomiczną i teleskop. Pracowali w nim astronomowie z Uniwersytetu Zielonogórskiego. Obecnie nie prowadzi się tutaj badań. Budynek jest w zarządzie zielonogórskiego samorządu.
Opis powstał dzięki Panu Rafałowi
