Powstanie Amfiteatru datuje się na koniec XIX wieku, jako “teatru leśnego”. Wykonany od podstaw przez grunberczyków służył im do spotkań podczas letnich festynów, gdyż otoczony zewsząd drzewami był oddalony od centrum miasta i zabudowań, a tym samym grająca muzyka i imprezy nie powodowały zbytniej uciążliwości dla innych mieszkańców. Tak funkcjonował do, aż do końca lat 60. XX w., kiedy to w jego miejscu postanowiono wznieść nowy obiekt. Na widowni znajdowało się 4,5 miejsc siedzących, ale szacunkowo nowy obiekt mógł pomieścić do 5 tysięcy widzów. Powstało funkcjonalne zaplecze oraz scena przykryta dachem. Amfiteatr dodatkowo wyposażono w sprzęt nagłośnieniowy, co poprawiło rozwiązywanie problemów podczas transmisji telewizyjnych. Obiekt wybudowali mieszkańcy w tak zwanym czynie społecznym. W amfiteatrze przyjmowano gości m. in. Festiwalu Piosenki Radzieckiej, Festiwalu Piosenki Zjednoczonej Europy, Festiwalu Pokój i Dobro, Festiwalu Tańczące Eurydyki, a obecnie Festiwalu Piosenki Rosyjskiej i Kabaretobrania. Warto wspomnieć, że pierwsze kroki sceniczne w zielonogórskim amfiteatrze stawiali m.in. Michał Bajor i Małgorzata Ostrowska.
Opis powstał dzięki pani Małgorzacie
