Pierwsza wzmianka o domu dla ubogich w Dębowcu pochodzi z 1595 roku w sprawozdaniu z wizytacji parafii dokonanej przez ks. Krzysztofa Kazimierskiego. Na mapie katastralnej z 1851 r. zaznaczony jest szpital w miejscu i rzucie jak obecnie zachowany. Zachowana belka w budynku z napisem „Miłość chrześcijańska R.P. 1876 11 lipca” wskazuje na przeprowadzoną wówczas budowę bądź też remont budynku. W okresie po II wojnie światowej budynek przeszedł na własność gminy. Wówczas gontowe pokrycie dachu zostało nakryte blachą, poza tym dokonywano doraźnych napraw.
Jest to budynek drewniany o konstrukcji zrębowej na planie prostokąta, dwutraktowy z sienią przelotową w krótszej osi budynku. We wnętrzu znajdują się cztery pomieszczenia dostępne z sieni. Bez podpiwniczenia, zrąb w węgłach łączony na jaskółczy ogon z ostatkami, ma podmurówce z kamieni płaskich układanych na głębokiej spoinie. Zrąb uszczelniony gliną, pobielany wapnem. Elewacja od frontu pobielana, el. wschodnia i południowa we wnętrzu pokryta wyprawą glinianą i pobiałkowana.
Obecnie budynek stanowi własność Gminy Dębowiec i nie pełni żadnej funkcji społecznej ze względu na zły stan techniczny.
Budynek posiada wyjątkową wartość historyczną, gdyż kiedyś pełnił funkcję przytułku i szpitala dla ubogich. Nazwa „Dom dla ubogich”, „szpitalka” te określenia funkcjonują wśród mieszkańców Dębowca do dnia dzisiejszego.
Opis powstał dzięki Pani Annie z Cieklina
