Dominikanie rozpoczęli budowę murowanego klasztoru w 1575 roku z własnej cegielni. Wybudowane wtedy zostało cellarium murowane z drewnianymi stropami, przesklepiono prezbiterium kościoła oraz powstał budynek dla służby klasztornej. W 1588 roku w klasztorze wybuchł pożar, w czasie którego spłonęła część budynków. W 1589 roku przeor Antoni Grodzki rozpoczął odbudowę i wtedy to wybudowane zostało wschodnie skrzydło z refektarzem i ośmioma celami w dormitorium. W 1606 roku przeor Wincenty Skniłowski wzniósł skrzydło północne, a w 1608 roku przeor Chryzostom z Ropczyc wyposażył cele, izby, sypialnie i pomieszania dla kaznodziei i lektorów. W latach 1609-1610 został wybudowany mur, który oddzielił konwenty męski i żeński, a następnie w 1613 roku dobudowano do tego muru południowe skrzydło, które zostało przeznaczone na nowicjat. W 1639 roku powstała kaplica pod wezwaniem św. Michała Archanioła wzniesiona przez Stanisława Cieklińskiego, następnie w 1641 roku została wybudowana kaplica przez Gabriela Biernackiego, a w 1647 roku kaplica Matki Boskiej Jackowej ufundowana przez rodzinę Ostrowskich.
Konwent Dominikanów w Przemyślu odegrał wielką, pozytywną rolę w dziejach miasta. Posiadał on dobrze wyposażoną bibliotekę z licznymi pergaminowymi dokumentami i księgami, z której korzystali słuchacze miejscowego studium. Klasztor Dominikanów został zlikwidowany przez zaborcę w 1787 roku, kościół rozebrany, a zabytki ruchome z biblioteką w dużym stopniu zostały zniszczone. W budynku władze austriackie umieściły urząd cyrkularny, sąd, mieszkania, magistrat miasta oraz więzienie. W 1874 roku zostało dobudowane drugie piętro. Po II wojnie światowej w gmachu mieścił się Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych, a od 1975 roku Urząd Wojewódzki. Obecnie jest siedzibą Starostwa Powiatowego w Przemyślu.
Opis powstał dzięki społeczności lokalnej w Przemyślu
