Ruiny dawnego zespołu klasztornego Karmelitów Bosych w Zagórzu są przykładem późnobarokowej architektury sakralnej o charakterze obronnym. Zespół klasztorny, wzniesiony w początkach XVIII wieku, murowany z kamienia, obejmuje: kościół, klasztor z wirydarzem, budynek bramny, kordegardę, foresterium, wozownię, mury obronne, obelisk i pozostałości budynku szpitala. Fundatorem klasztoru był Jan Franciszek Stadnicki. Za początek klasztoru przyjmuje się datę 1700 r., natomiast wprowadzenie zakonników nastąpiło w 1714 r., prace budowlane ostatecznie ukończono ok. 1730 r. W roku 1726 klasztor został podniesiony do rangi przeoratu. Do zespołu klasztornego przylegał również szpital dla inwalidów wojennych oraz ogrody i sady. Na styku kościoła z klasztorem umieszczono dwie wieże, co spotykane było jedynie w klasztorach karmelickich na terenie Polski. Fasada kościoła otrzymała wystrój wzorowany na Santa Maria Della Scala w Rzymie. W roku 1822 wybuchł kolejny pożar, który strawił dachy i więźby dachowe na budynkach. W roku 1831 rząd austriacki zniósł klasztor w Zagórzu, majątki i legaty przeszły na skarb państwa, a karmelici zostali przeniesieni do Przeworska oraz Lwowa. Ocalałe z pożaru wyposażenie kościoła – w tym znacznych rozmiarów obrazy umieszczono w kościele parafialnym w Zagórzu. Przez 135 lat zniszczony i opustoszały klasztor pozostawał bez opieki, aż do czasu, kiedy to w 1957 r. karmelici podjęli się odbudowy zagórskiego karmelu. Po śmierci niestrudzonego inicjatora odbudowy O. Józefa, znanego jako Jan Prus karmelici musieli zrezygnować z kontynuowania dalszej odbudowy z powodu braku środków finansowych. Dnia 10 października 1962 r., na polecenie przełożonych zakonnicy opuścili zagórski Karmel.
Opis powstał dzięki panu Mariuszowi z Zagórza
