Dwór w Mileszewach został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku. Piętrowy budynek posadowiony został na wysokich piwnicach, być może wcześniejszego budynku, na planie prostokąta, z gankiem od strony frontowej, niewysoką wieżą oraz piętrową przybudówką z końca XIX wieku. Ma wiele ciekawych elementów architektonicznych charakterystycznych dla tamtego okresu. Najpierw jego właścicielami byli Łyskowscy, tu w 1920 roku urodził się i potem mieszkał Ignacy Łyskowski – działacz niepodległościowy, polski poseł do parlamentu niemieckiego, poeta, regionalista, prezes Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. Jego postać jest dobrze znana w powiecie brodnickim, obecnie jest patronem Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej w Brodnicy (najważniejszej książnicy w powiecie), a także m.in miejscowej szkoły w Góralach. Po jego śmierci Mileszewy odziedziczyła jego córka Anna, z męża Sikorska, która była współorganizatorką i prezeską Towarzystwa Ziemianek Polskich w Prusach. Była też literatką – jej „Baśnie Kaszubskie” wydane zostały w Bydgoszczy w 1921 i 1923 roku. Po Sikorskich majątek w Mileszewach zakupił Leon Łangowski, zasłużony działacz niepodległościowy, powstaniec wielkopolski. Za swoje zasługi w 1933 roku Prezydent RP odznaczył go Orderem Polonia Restituta, a hitlerowcy zabili zaraz na początku wojny. W 1945 roku dworek w Mileszewach przeszedł na własność Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Państwowe Nieruchomości Ziemskie, później Państwowe Gospodarstwa Rolne, a od 1992 roku Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie administruje nim Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa, OT w Bydgoszczy. Obecnie zabytkowy budynek jest niewykorzystany i popada w ruinę. W elewację wmurowano dwie tablice: pamięci Ignacego Łyskowskiego i Leona Łangowskiego. Układ wnętrza dworu jest dwutraktowy. Według Jana Łangowskiego przed wojną na parterze mieściły się: hall, na lewo od niego salon, a na prawo gabinet i kancelaria. Na wprost hallu był salon męski, na lewo od niego sypialnia dziedzica i biblioteka, a na prawo jadalnia. W przybudówce pierwszy pokój od strony południowej zajmował praktykant, drugi – urzędnik podwórzowy, następnie była kuchnia, kredens oraz kuchnia pomocnicza dla drobiu. Na piętrze przybudówki mieszkała służba. Natomiast całe piętro dworu przeznaczone było na pokoje domowników, bony i nauczycielki.
Opis powstał dzięki Panu Januszowi ze Świedziebni
