Budynek jest siedzibą władz miasta i miejscem spotkań mieszkańców Gminy, centralnym i reprezentacyjnym budynkiem miasta. Zbudowany na miejscu starego gotyckiego ratusza, który spłonął w pożarze miasta w 1806 roku. Pożar miasta miał związek z legendą Barbary Zdunk, ostatniej spalonej na stosie czarownicy w Europie. Opis powstał dzięki Panu Rafałowi z Reszla

Tereny na których powstał zamek pierwotnie zamieszkiwało pruskie plemię Galindów, jednak w XIII wieku ziemie te opustoszały i kiedy wkroczyli tu Krzyżacy, obszar ten porastała puszcza. Z tego powodu nazwali go Wildnis, czyli „dzicz”, „pustkowie”. Krzyżacki zamek Johannisburg powstał około 1342 roku, w okresie rządów wielkiego mistrza Ludolfa König von Wattzau lub Heinricha Dusemera von Arffberg. Był on siedzibą prokuratora i podlegał komturstwu w Bałdze. Jego głównym

Zespół obiektów koszarowych – tzw. koszary na górze – wybudowano na położonym 20 metrów nad poziomem Drwęcy wzgórzu, na północ od średniowiecznego Starego Miasta, w latach 40-tych XIX w. z rozkazu ministra wojny Hermanna von Boyen. Arsenał, który wzniesiono na planie podkowy, nie przetrwał do naszych czasów. Zachował się jedynie tak zwany tradytor, tuż obok koszarowca, czyli budynek przeznaczony do prowadzenia ognia bocznego. Koszary rozbudowano w latach pięćdziesiątych dziewiętnastego

W końcu XIX w. Olsztyn zyskał przydomek „Kasernepolis”, czyli „miasta koszar”. Liczebność tutejszego garnizonu systematycznie rosła (w 1912 r. mundur nosił co siódmy mieszkaniec miasta), a na jego potrzeby wznoszono kolejne kompleksy koszarowe. Szczególnie wyjątkowo prezentują się najstarsze z zachowanych – Koszary Dragonów W zasadniczej części wzniesiono je w latach 1884-86 dla 10. Wschodniopruskiego Pułku Dragonów Króla Alberta Saskiego, elitarnej formacji kawaleryjskiej, która wcześniej stacjonowała w Metzu.

Od 1910 r. budynek pełni funkcje społeczne związane z edukacją, wychowaniem, kulturą, jest zabytkiem z wpisem do rejestru zabytków Historia budynku rozpoczyna się 01.04.1910 r.- został oddany do użytku, do 1939r.(do wybuchu II wojny światowej) mieściły się w nim dwie szkoły: dla chłopców i dziewcząt nosiły imię Bernharda Overberga. Od 1945 r. do 1960 r. w budynku mieściło się Liceum Pedagogiczne i Szkoła Ćwiczeń, a od 1960r. została tu przeniesiona Szkoła Podstawowa nr 11. Od 01 września 1999

Zabytkowy dworzec kolejowy z 1909 roku położony jest przy urokliwej ścieżce rowerowej po byłym nasypie kolejowym na linii 262 Szczytno-Biskupiec Reszelski. W 1994 r. wstrzymano ruch pociągów na tej trasie i od tego czasu obiekt jest zamknięty. Obok znajduje się miejsce obsługi rowerzystów czyli wiata, tablice informacyjne, stojaki ma rowery, miejsce na rozpalenie ogniska. Ścieżka o długości około 30 km prowadząca ze Szczytna do gminy Dźwierzuty została wybudowana w latach

Budynek biblioteki Zespołu Szkół im. Cypriana Kamila Norwida powstał w 1907 r. Dawniej pełnił funkcję domu dyrektora dawnego Progimnazjum. Obecnie w budynku znajduje się również siedziba Hufca ZHP Nowe Miasto Lubawskie. Budynek jest najbardziej wyróżniającym się przykładem historycznej architektury z początku XX wieku pod względem estetycznym oraz historycznym na Ziemi Lubawskiej. Świadczy o tym jego charakterystyczna stylistyka secesyjno-eklektyczna, elementy zdobnicze typowe dla dawnego budownictwa

Ratusz miejski w Mrągowie to zabytkowy budynek, który został wybudowany w latach 1824-25 z inicjatywy ówczesnego burmistrza. Obecnie w ratuszu mieści się Muzeum Ziemi Mrągowskiej i Urząd Stanu Cywilnego. W latach 90. XX wieku został przeprowadzony generalny remont. Opis powstał dzięki Pani Annie z Mrągowa

Piękny budynek dawnej szkoły, zbudowany z czerwonej cegły, najprawdopodobniej w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Opis powstał dzięki Panu Piotrowi

Zamek w Kurzętniku przypuszczalnie został wzniesiony na wzgórzu prawdopodobnie po roku 1331, a przed 1361 kiedy to w pismach źródłowych po raz pierwszy pojawiają się wzmianki o zarządcy zamku z ramienia kapituły tzw. Hauskomtur. Początkiem lipca 1410 na zamek przybywa Ulryk von Jungingen, aby wzmocnić załogę zamku i „zasadzić” się na wojska Jagiełły przeprawiające się przez Drwęcę w kierunku Malborka. Do bitwy nie dochodzi wojska polskie wycofują się do Lidzbarka Welskiego. W 1414 podczas