Wyjątkowy w skali kraju przykład średniowiecznych magazynów zbożowych, będących równocześnie segmentem średniowiecznego nadwiślańskiego systemu fortyfikacji miejskich Grudziądza.
Spichlerze w Grudziądzu pojawiły się m. in. dzięki wystawieniu przez Mistrza krajowego Prus Meinharda von Querfurta w dniu 18-06-1291 r., specjalnego przywileju. Dokument ten umożliwił miastu uzyskanie pozwolenia na handel oraz zapewnił posiadanie ściśle określonego miejsca, obejmującego teren wewnątrz murów obronnych, a także łąk i ogrodów do nich przylegających. Dokładnie nie wiadomo, kiedy powstawały pierwsze spichrze. Szacuje się, że miało to miejsce przed latami 1346-1351, kiedy to Rada Miasta Grudziądza wydała dokument przekazujący istniejące magazyny nadwiślańskie do dyspozycji mieszczaństwa. Dzięki spichrzom Grudziądz pośredniczył w skupowaniu i zbywaniu zboża z płn.-wsch. terenów ziemi chełmińskiej. Miasto było drugim tego typu największym (po Chełmnie) ośrodkiem na szlaku Toruń-Gdańsk. W 1504 r., wzdłuż dzisiejszej ul. Spichrzowej, stało 14 magazynów; 100 lat później było ich 16. Podczas odbijania Grudziądza z rąk Szwedów w 1659 r., w pożarze spłonęło 10 z nich. Odbudowa trwała do XVIII wieku. W tym czasie szersze parcele podzielono na węższe, co spowodowało zwiększenie liczby obiektów do 30. Spichrze były łączone z nadbrzeżem drewnianymi rynnami, którymi bezpośrednio zsypywano zboże na łodzie i statki.
Opis powstał na podstawie: https://zabytek.pl/pl/obiekty/grudziadz-zespol-spichlerzy
