Budynek Koszarowy nr 8 – tzw. Garnizonowy Węzeł Łączności, to zabytkowy budynek, przynależący do historycznego zespołu koszar armii rosyjskiej, który jako całość wpisany jest do rejestru zabytków. Budynek jest zlokalizowany pomiędzy ul. Stefana Batorego, a nowopowstałą ul. 26 Dywizji Piechoty. Zespół koszarowy, do którego należy budynek, powstał na przełomie lat 1885-1890. Wykorzystywany był kolejno przez wojska carskie, wojska polskie z okresu II Rzeczypospolitej, wojska okupacyjne podczas II wojny światowej, a następnie przez Ludowe Wojsko Polskie, by w 1989 roku przejść w ręce Wojska Polskiego. Pod koniec lat 90. lokalna jednostka wojskowa została rozwiązana, a budynki przekazano miastu Skierniewice. Obecnie część budynków po rewitalizacji, miasto przekazało w zarząd Państwowej Uczelni im. Stefana Batorego.
Dodatkowo na działce przy budynku znajduje się przeciwatomowy schron polowy typu „Cedr” opracowany w Katedrze Fortyfikacji Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie w latach 1969-1972.
Schron ma konstrukcję modułową, konstrukcja gwarantowała wytrzymałość na uderzenie bomby atomowej o mocy 50kt w odległości 800m lub bezpośrednie trafienie pociskiem kalibru 155mm. W Skierniewicach w połowie lat 70. wybudowano 5 schronów typu Cedr, o powierzchni 37,5m2 każdy. Na wypadek wojny miały stanowić zapasowe miejsca pracy dla łącznie 100 żołnierzy w ramach Stanowiska Dowodzenia nr 2 Ministerstwa Obrony Narodowej. Takie miejsca przygotowano w trzech lokalizacjach wokół Warszawy na wypadek, gdyby zasadnicze stanowisko dowodzenia MON zostało zniszczone. Każdy schron składał się z pomieszczeń technicznych na urządzenia filtrowentylacyjne, wejścia głównego z śluzą dekontaminacyjną, wyjścia awaryjnego, oraz pomieszczeń pracy i odpoczynku, składające się z metalowych biurek oraz piętrowych prycz. Ogółem w Polsce zbudowano ponad 50 schronów tego typu. Część z nich wciąż wykorzystywana jest przez Siły Zbrojne RP.
Opis powstał dzięki panu Piotrowi ze Skierniewic.
