Płock i Warszawa to jedyne miasta w Polsce, w których zachowały się tzw. rogatki miejskie. Ich budowa w Płocku była konsekwencją (podjętej przez władze zaboru pruskiego) decyzji o rozbudowie miasta i likwidacji średniowiecznych murów miejskich. Rogatki powstały przy głównych traktach komunikacyjnych prowadzących do miasta. Swoje nazwy wzięły od miejscowości, do których dane trakty prowadziły. Rogatki stanowiły siedzibę miejskich władz skarbowych, których zadaniem było pobieranie opłat celnych i drogowych. Zostały wybudowane parami po obu stronach drogi, tak aby pomiędzy nimi można było ustawić zamykającą przejście ruchomą barierę.
Spośród zachowanych do dzisiaj w Płocku trzech par rogatek miejskich, najokazalsze – jeśli chodzi o formę jak i rozmiar – są rogatki warszawskie, zwane również wyszogrodzkimi (a więc wybudowane przy trakcie wiodącym do Warszawy przez Wyszogród). Są to również najstarsze płockie rogatki – zostały wzniesione w latach 1816-1818, w stylu klasycystycznym, według projektu znanego warszawskiego architekta Jakuba Kubickiego, ucznia arch. Dominika Merliniego. Jakub Kubicki w Płocku, oprócz wspomnianych rogatek, zaprojektował także budynek ratusza. Był także autorem projektu warszawskiego Belwederu, placu Zamkowego w Warszawie oraz budynków Kampusu Głównego Uniwersytetu Warszawskiego. Rogatki Warszawskie zbudowane zostały z cegły na planie prostokąta. Elewacje frontowe, 5-osiowe, z czterokolumnowymi, jońskimi portykami wgłębnymi. Rogatki stanowią świadectwo rozwoju i historii miasta. Są przykładem architektury municypalnej z początku XIX w. na Mazowszu.
Opis powstał dzięki Pani Agnieszce.
