Budynek Synagogi Kupieckiej w Trzebini jest jednym z ostatnich, symbolicznych, miejsc świadczących o wielokulturowej przeszłości miasta i powiatu. Jest również jedyną tego rodzaju budowlą w powiecie. Warto zadbać o to miejsce nim całkowicie zniszczeje. Historia obiektu sięga połowy XIX wieku. Przez kilka pokoleń służył miejscowej społeczności żydowskiej, licznej w tym regionie, a dzisiaj właściwie nieistniejącej. Jeśli nie chcemy zapomnieć o tym, co niegdyś stanowiło wizytówkę Polski a więc o jej wielokulturowości, […]

Willa została wybudowana w 1909 roku z inicjatywy hrabiego Potockiego. Była przeznaczona dla ówczesnego dyrektora Kopalni Artur w Sierszy. Willa znajduje się w otoczeniu parku w którym niegdyś znajdował się staw. Przez szereg lat zamieszkiwało kilku po sobie następujących dyrektorów Sierszańskich Zakładów Górniczych S. A. Po zakończeniu wojny Willa stała się otwarta dla okolicznej ludności. Od tego czasu Willa stała się poniekąd swoistym domem kultury.

Zamek Tarnowskich to najprawdopodobniej pierwsza w historii Polski tak duża rezydencja świeckich możnowładców, właścicieli miasta i centrum administracyjne dóbr tarnowskich. Obie części średniowiecznego zamku mają ponad 2000 metrów kwadratowych powierzchni otoczonej murami. Zamek na Górze Świętego Marcina (303 metrów n.p.m.) w latach 1328–1331 wzniósł kasztelan krakowski Spycimir z Melsztyna, który w tym samym czasie przyczynił się do powstania położonego w pobliżu Tarnowa. W Polsce pierwszej połowy XIV

Zamek istniał już w XIII w. Od jego nazwy RITTER (rycerz) powstała nazwa miejscowości Rytro – od 1995 r. gmina wiejska. Historię zamku opiewa kilka barwnych legend, które znajdujemy także w literaturze i źródłach m. in. Jan Długosz, Franciszek Kmietowicz, Oskar Kolberg, Maria Kownacka. Z zamkiem zawiązany jest również jeden z barwnych zabytków piśmiennictwa polskiego z 1224 r. „Testament Piotra Wydżgi” o skarbie ukrytym w Rytrze. Pierwsza

Pałac w Płazie został wzniesiony przed 1832 rokiem, staraniem Wincentego hr. Szembeka, na miejscu barokowego dworu. Dzisiejszy charakter nadała pałacowi gruntowna przebudowa, dokonana w latach 1900-1901 dla Adama hr. Starzeńskiego według projektu Zygmunta Hendla. Po przeciwnej stronie dziedzińca, od południa, znajduje się, częściowo zachowany zespół gospodarczy, złożony z murowanej zabudowy. W jego skład wchodzi kuźnia dworska, którą można zwiedzać. Pałac otacza park posiadający

Kamienice są jednym z najbardziej charakterystycznych elementów krajobrazu okolic dworca kolejowego, który widzą tak licznie przybywający do Oświęcimia turyści. Obiekty te zostały wybudowane na przełomie XIX i XX wieku, dla części najbardziej niezbędnych pracowników kolei. Nazywane wówczas „czynszowymi”, dziś potocznie określenie „bloki kolejowe” prezentują ciekawy i atrakcyjny przykład zabudowy mieszkaniowej. Kamienice są wpisane do gminnej ewidencji zabytków miasta Oświęcim. \Opis powstał dzięki Panu Krzysztofowi z Oświęcimia

Budynek stanowi przykład mieszczańskiej architektury z przełomu XVI i XVII wieku. Podział architektury, bogata kamieniarka oraz rzadkie w mieszczańskiej architekturze układy przestrzenne może sugerować, że obiekt od początku pełnił  funkcję rezydencji szlacheckiej. Pierwszym właścicielem był marszałek koronny Sebastian Lubomirski. Kamienica wielokrotnie zmieniała właściciela. Był tez wielokrotnie zniszczona przez pożar czy  działania wojenne. Posiada piękne ukształtowane elewacje, których siedem okien piętra ujętych jest w kamienne uszate,

Pałac z lat 1885 – 1892 wraz z parkiem krajobrazowym z połowy XIX wieku. Zaprojektowany przez Sławomira Odrzywolskiego na zlecenie Józefa Męcińskiego. Jest to murowana, piętrowa budowla, nakryta czterospadowym dachem. Front zdobi trójosiowy, arkadowy, wgłębiony portyk wsparty na dwóch kolumnach. Od strony wschodniej stoi czterokondygnacyjna, kwadratowa wieża nakryta strzelistym hełmem. Główne wejście prowadzi do dużej sieni nakrytej drewnianym stropem. W środku drewniane schody łączą parter