Stodoła gotycka jest uznana za pomnik historii jako dawne założenie – Kołbacz – założenie dawnego klasztoru cystersów, późniejszej letniej rezydencji książąt pomorskich i domeny państwowej. Jest to unikatowy przykład gotyckiego budynku gospodarczego najprawdopodobniej jedynego w Polsce. Obiekt zachował pierwotną formę architektoniczną oraz wystrój ceglanej elewacji. Budynek wzniesiony został jak wynika z dostępnych źródeł w pierwszej połowie XIV w. Obiekt nie jest dostępny dla […]

To jedna z najstarszych kamienic w Karlinie. Budynek stanowi cenny przykład XIX wiecznej zabudowy małomiasteczkowej. Jego rzadka już dziś forma (ryglowo-murowana), bardzo bogaty późno klasycystyczny detal architektoniczny na elewacji frontowej, zapewne wpłynęły na wpisanie obiektu do rejestru zabytków. Budynek został zapewne wzniesiony w 2 ćw. XIX wieku. Wykonany w konstrukcji szkieletowej i przebudowany po pożarze miasta w 1859 r. Ściana frontowa jest murowana z cegły ceramicznej, tynkowana i malowana,

Mury obronne w Gryfinie zaczęto budować po 1284 roku, gdy książę zezwolił miastu na budowę obwarowań. Kamienne mury na obwodzie 1900 metrów prawdopodobnie nie powstały bezpośrednio po tej dacie. Mury wzniesiono z kamienia polnego układanego w grube warstwy, wyrównywane co ok. 1m drobnymi kamykami i okrzeskami. Obecna wysokość murów nie przekracza 4 metrów pierwotnie sięgała około 6m. Już podczas wojny trzydziestoletniej mury, zwłaszcza na odcinku zachodnim, często podmywane przez wody

Mury obronne i bramę zwaną Bańską lub św. Jerzego zaczęto budować po 1284 roku, gdy książę zezwolił miastu na budowę obwarowań. Kamienne mury na obwodzie 1900 metrów nie powstały z pewnością bezpośrednio po tej dacie, zapewne w pierwszej kolejności otoczono miasto wałem ziemnym, później zdwojonym od strony wschodniej, gdzie naturalne warunki obrony były najmniej korzystne. Mury wzniesiono z kamienia polnego układanego w grube warstwy, wyrównywane co ok. 1m drobnymi kamykami

Wodociągową wieżę ciśnień zbudowano w 1935 roku na terenie ujęcia wody. W wyniku działań wojennych 1945 r. pociski artyleryjskie poczyniły niewielkie uszkodzenia elewacji w wyższych partiach budowli. Uszkodzeń tych nie usuwano, gdyż nie posiadały wpływu na walory eksploatacyjne wieży. Do 1996 roku służyła do przechowywania nadwyżki wody z wodociągu miejskiego i wyrównywania ciśnienia w sieci. Ze zbiornika wieżowego czerpał wodę również pobliski szpital. W 1992 roku podjęto remont budowli. Obecnie wieża

Zgłaszany zabytek to przedwojenny budynek, którego powstanie datuje się na drugą połowę XIX w. Około 1914 roku została wykonana gruntowna przebudowa pod kierunkiem niemieckiego architekta Waltera Gropiusa (architekt modernistyczny, jeden z głównych przedstawicieli stylu międzynarodowego, założyciel Bauhausu). Gmach pełnił rolę Powiatowej Kasy Oszczędnościowej, następnie był siedzibą banku PKO BP. W czerwcu 2019 r. budynek został odkupiony przez Powiat Drawski. Obecnie mieszczą się w nim

Zabytkowy budynek od prawie 30 lat niszczeje i nikt w niego nie inwestuje. Mimo to zachował piękne elementy architektoniczne, które do dziś zachwycają nie jedną osobę. Wybudowana w 1905 roku willa była własnością miejscowego fabrykanta, po wojnie mieściła się w niej biblioteka pedagogiczna, a w 1974 roku budynek przejęła spółdzielnia pracy i usług handlowych. Potem mieścił się tu powiatowy oddział wojewódzkiego związku gminnych spółdzielni. Ta instytucja odsprzedała w 1993 roku willę

Brama Świecka w Chojnie jest jedną z dwóch zabytkowych bram wjazdowych do Chojny, stanowiącą część zachowanych średniowiecznych obwarowań miejskich. Jej nazwa pochodzi od miejscowości Świecie nad Odrą (dzisiejsze miasto Schwedt w Niemczech). Brama wraz z obwarowaniami wpisana jest do rejestru zabytków Zachodniopomorskiego Konserwatora. Basztę wzniesiono w XV wieku, a do budowy wykorzystano czerwoną cegłę oraz kamień polny. Gotycka budowla posiada kwadratową podstawę z ostrołukowym przejazdem (nieużykowanym), natomiast jej

Zabytkowy obiekt wybudowany w XIV, związany z zespołem klasztoru cystersów w Bierzwniku, wpisany jest do rejestru zabytków. Zniszczeniu uległ w czasie ostatniej wojny. Do dziś zachowały się tylko jego średniowieczne ściany zewnętrzne oraz architektonicznie ciekawe otoczenie klasztoru. Zachowany po 1945 r., pierwotny szczyt płn. mimo podparcia runął w 1991 r. Budynek w kształcie czworoboku o wymiarach 33,01 – 33,34 x 15,02 – 15,50 m. Oś budynku przebiega z płn. – zach na płd.

Zabytek stanowi część Starego Miasta, które jest wizytówką Białogardu. Brama jest położona w centrum miasta, w niedalekiej odległości od Rynku, w obrębie starego miasta, przy ulicy Grottgera. Brama została wybudowana wraz z murami obronnymi w XIV w. Obiekt zbudowany jest z cegły na kamiennych fundamentach, na planie prostokąta, z przejazdem ostrołukowym. Brama ma dwie kondygnacje i pokryta jest czterospadowym dachem kalenicowym. Brama jest jedną z dwóch wybudowanych ówcześnie