W centralnym punkcie miasta Trzcińsko-Zdrój, na południowej części czworobocznego rynku, znajduje się prawdziwa perła średniowiecznej architektury – ratusz. Budowla ta obecnie uważana jest za jeden z najstarszych i najlepiej zachowanych zabytków tego typu w Polsce. Pierwsza wzmianka o ratuszu pochodzi z 1409 roku, kiedy to mieszkańcy miasta, wraz ze stopniowym wzrostem handlowej funkcji miasta, postanowili wybudować dom kupiecki zwany przez nich „theatrum”. Ten parterowy, podpiwniczony budynek na planie

Fort Gerharda – zwany również Fortem Wschodnim, to jeden z fortów Twierdzy Świnoujście. Należy do najlepiej zachowanych XIX wiecznych pruskich fortów nadbrzeżnych w Europie i od 2010 roku jest siedzibą Muzeum Obrony Wybrzeża w Świnoujściu- największej tego typu prywatnej placówce w Polsce gromadzącą ponad 2000 muzealiów związanych z rozwojem Twierdzy Świnoujście na przestrzeni ostatnich 300 lat! Położenie Świnoujścia w tak dogodnej lokalizacji od wieków zobowiązywało do  poszukiwania optymalnych

Budynek od lat użytkuje Hufiec Ziemi Wolińskiej Związku Harcerstwa Polskiego. Budynek został przekazany w użytkowanie ZHP w latach 50/60-tych. Przez lata Dom Harcerza przy ul. Żeromskiego 28 w Świnoujściu służył setkom harcerzy w realizacji zadań statutowych – wychowywaniu młodzieży, organizacji zajęć oraz szkoleń, a także wypoczynku. Niestety, pomimo dużego zaangażowania harcerzy w utrzymanie dobrego stanu, budynek ten od kilku lat coraz bardziej niszczeje.  Budynek niegdyś tętnił

Szczeciński pałac usytuowany przy al. Niepodległości 40. Zbudowany w latach 1893–1895 w stylu neobarokowym dla Towarzystwa Ziemstwa Pomorskiego – organizacji założonej w 1781 r. i skupiającej bogatych właścicieli ziemskich z terenu Pomorza. W budynku miał swoją siedzibę Bank Hipoteczny Towarzystwa. Obecnie Pałac Ziemstwa Pomorskiego jest własnością Akademii Sztuki w Szczecinie – unikalnej w skali kraju Uczelni łączącej sztuki muzyczne i sztuki wizualne. Lokalizacja obiektu w centralnym punkcie miasta na terenie objętym programem rewitalizacji

Jest to dawny dom wielkiego budowniczego organów działającego niegdyś na Pomorzu zachodnim. Willa została wzniesiona w latach 1911–1912 według projektu C.A. Schmidta z Löcknitz, utrzymana w stylu secesyjnym premodernistyczna willa należała do osiadłej od 1782 roku w Szczecinie rodziny Grünebergów, zajmującej się produkcją organów. Do budynku przylegał ogród ze starodrzewem. Willa II wojnę światową przetrwała nienaruszona. Wewnątrz budynku zachowała się oryginalna stolarka drzwi i okien. W 1947 roku

Budynek ten został wybudowany w 1926 r. jako drugi dom rodziny Lindke, będącej właścicielem znajdującej się nieopodal cegielni. Cegielnie były jednymi z pierwszych przemysłowych fabryk licznie działającymi na Stołczynie, z uwagi na łatwą dostępność surowca w postaci gliny. Ich historia, a zatem i historia domu rodziny Linkde jest ściśle związana z industrialną historią i tożsamością Stołczyna. Jest to dworek-willa, który architektonicznie odbiega estetyką od zabudowy mieszkalnej w tej części osiedla. W tym

To interesujący punkt widokowy w miejscu chętnie odwiedzanym przez mieszkańców Szczecina. Wybudowana została w latach 1900–1904 na polecenie Martina Quistorpa w hołdzie dla ojca Johannesa, szczecińskiego fabrykanta i filantropa, fundatora wielu inwestycji miejskich i bardzo wpływowego człowieka. Wieża Quistorpa wraz z okolicznym obszarem, zagospodarowanym licznymi alejkami i zielenią ogrodową, stanowiła punkt docelowy niedzielnych spacerów szczecinian. Projekt wieży został wykonany przez Franza Schwechtena, jednego z berlińskich architektów, współpracownika

To objęty ochroną konserwatorską teren dawnego, jednego z nielicznych w mieście, założenia parkowego w stylu angielskim podmiejskiej rezydencji szczecińskiego małżeństwa Sophie Augusty (z domu Pepin) i Karla Gotthilfa Tilebeinów. O ile Pan Tilebein zapisał się w historii Szczecina, jako świetnie wykształcony i znakomicie prosperujący kupiec, o tyle jego życiowa partnerka, to już postać wybitna swoich czasów, o uniwersalnych i ponadczasowych przymiotach i zasługach. Przede wszystkim Pani Tilebein, wywarła ogromny

Jest to budynek z lat 20-stych XX w. dawnej remizy strażackiej, użytkowany również jako trafostacja. Obiekt jest parterowy, ma oryginalną (domkową formę architektoniczną, jest nakryty daszkiem mansardowym (dachówka karpiówka) z centralnie wyprowadzoną drewnianą wieżyczką. Ściany murowanie z cegły ceramicznej, otynkowany. W szczycie wschodnim jednoskrzydłowe drzwi deskowe. Obiekt stanowi element założenia pałacowo-folwarcznego w Stolcu. Założenie to jest historyczne i posiada szereg obiektów zabytkowych: pałac, folwark,