Szczeciński pałac usytuowany przy al. Niepodległości 40. Zbudowany w latach 1893–1895 w stylu neobarokowym dla Towarzystwa Ziemstwa Pomorskiego – organizacji założonej w 1781 r. i skupiającej bogatych właścicieli ziemskich z terenu Pomorza. W budynku miał swoją siedzibę Bank Hipoteczny Towarzystwa. Obecnie Pałac Ziemstwa Pomorskiego jest własnością Akademii Sztuki w Szczecinie – unikalnej w skali kraju Uczelni łączącej sztuki muzyczne i sztuki wizualne. Lokalizacja obiektu w centralnym punkcie miasta na terenie objętym programem rewitalizacji […]

Jest to dawny dom wielkiego budowniczego organów działającego niegdyś na Pomorzu zachodnim. Willa została wzniesiona w latach 1911–1912 według projektu C.A. Schmidta z Löcknitz, utrzymana w stylu secesyjnym premodernistyczna willa należała do osiadłej od 1782 roku w Szczecinie rodziny Grünebergów, zajmującej się produkcją organów. Do budynku przylegał ogród ze starodrzewem. Willa II wojnę światową przetrwała nienaruszona. Wewnątrz budynku zachowała się oryginalna stolarka drzwi i okien. W 1947 roku

Budynek ten został wybudowany w 1926 r. jako drugi dom rodziny Lindke, będącej właścicielem znajdującej się nieopodal cegielni. Cegielnie były jednymi z pierwszych przemysłowych fabryk licznie działającymi na Stołczynie, z uwagi na łatwą dostępność surowca w postaci gliny. Ich historia, a zatem i historia domu rodziny Linkde jest ściśle związana z industrialną historią i tożsamością Stołczyna. Jest to dworek-willa, który architektonicznie odbiega estetyką od zabudowy mieszkalnej w tej części osiedla. W tym

To interesujący punkt widokowy w miejscu chętnie odwiedzanym przez mieszkańców Szczecina. Wybudowana została w latach 1900–1904 na polecenie Martina Quistorpa w hołdzie dla ojca Johannesa, szczecińskiego fabrykanta i filantropa, fundatora wielu inwestycji miejskich i bardzo wpływowego człowieka. Wieża Quistorpa wraz z okolicznym obszarem, zagospodarowanym licznymi alejkami i zielenią ogrodową, stanowiła punkt docelowy niedzielnych spacerów szczecinian. Projekt wieży został wykonany przez Franza Schwechtena, jednego z berlińskich architektów, współpracownika

To objęty ochroną konserwatorską teren dawnego, jednego z nielicznych w mieście, założenia parkowego w stylu angielskim podmiejskiej rezydencji szczecińskiego małżeństwa Sophie Augusty (z domu Pepin) i Karla Gotthilfa Tilebeinów. O ile Pan Tilebein zapisał się w historii Szczecina, jako świetnie wykształcony i znakomicie prosperujący kupiec, o tyle jego życiowa partnerka, to już postać wybitna swoich czasów, o uniwersalnych i ponadczasowych przymiotach i zasługach. Przede wszystkim Pani Tilebein, wywarła ogromny

Jest to budynek z lat 20-stych XX w. dawnej remizy strażackiej, użytkowany również jako trafostacja. Obiekt jest parterowy, ma oryginalną (domkową formę architektoniczną, jest nakryty daszkiem mansardowym (dachówka karpiówka) z centralnie wyprowadzoną drewnianą wieżyczką. Ściany murowanie z cegły ceramicznej, otynkowany. W szczycie wschodnim jednoskrzydłowe drzwi deskowe. Obiekt stanowi element założenia pałacowo-folwarcznego w Stolcu. Założenie to jest historyczne i posiada szereg obiektów zabytkowych: pałac, folwark,

Tradycja i sztuka, kultura i szacunek. W tym miejscu przy ul. Kramarskiej 4 organizowane są koncerty, spotkania, wernisaże itp. Warto aby to miejsce było otwarte dla każdego niezależnie od wieku, wyznania aby było pełne tolerancji oraz dostępne dla osób z niepełnosprawnościami gdyż na ten moment nie są w stanie korzystać z uroków tego miejsca. Piwnica TPS-u umieszczona jest w samym sercu miasta, i mogłaby być dla Stargardu, tym czym dla Krakowa ,,Piwnica

Ratusz – symbol Stargardu często ukazywany na zdjęciach i pocztówkach z miasta. Jest to gotycki budynek wybudowany w 1250 roku i pierwotnie stanowił murowaną, parterową halę – dom kupca. Przez wiele lat użytkowany był przez handlarzy, ławników i samorządowców. Charakteryzują go ostrołukowe okna udekorowane blendami i maswerkowy szczyt zachodni. Zwieńczony jest dwuspadowym dachem. Budynek doznał znacznych zniszczeń podczas pożaru w 1540 r., odbudowany został w drugiej połowie XVI w.

Baszta Jeńców zwana też Małą Prochową lub Kowalską) została zbudowana na przełomie XV i XVI wieku w południowej części obwarowań przebiegających nad brzegiem Iny. Nazwa baszty sugeruje, że jej pomieszczenia wykorzystywano do przetrzymywania jeńców. Jest pięknym budynkiem o kształcie cylindra o wysokości 13 m, który opiera się na okrągłej, kamiennej podstawie, a jego konstrukcja dzieli się wewnątrz na cztery poziomy, a na każdym z nich znajdują się otwory strzelnicze. W przyziemiu

Nie ma drugiego zabytku, który miałby podobny kształt i byłby usytuowany w takim ciekawym miejscu. Na przykościelnej działce w odległości 30 m od wschodniego narożnika kościoła znajduje się kaplica. Powstała w 2 połowie XIX w. jako kaplica grzebalna właścicieli majątku od 1828 r. do 1853 r. majątek w Starej Dąbrowie należał do Wilhelma Sigismunda Emila von Runge, a od 1853 r. do Karla Hermana Otto Runge. Została zrujnowana po wojnie i mimo dotychczasowych działań naprawczych po 1995 r.