Niegdyś w Mirosławcu stał zamek wzniesiony na wyspie. Jak podaje historia, początkowo należał do znanej rodziny Wedlów, później został przekazany we władanie rodziny von Blankenburgów. Obecnie jest to teren zielony otoczony fosą z reliktami średniowiecznego zamku i barokowego zespołu pałacowo – parkowego przy ul. Krótkiej, w części Starego Miasta w Mirosławcu. Zabytek stanowi piękną kompozycję przestrzenną – park drzewny, wzniesienie, fosa. Wyspa zwana majdanem –

Baszta Prochowa została wzniesiona w XV wieku. Obiekt służył celom militarnym. W 1875 roku przystąpiono do rozbiórki obu zespołów bram miejskich w Mieszkowicach oraz wykonano przebicie otworu przejściowego w baszcie Prochowej. Obecnie na terenie miasta przetrwało 16 baszt wykuszowych podkowiastych i 15 prostokątnych, oraz baszta Prochowa w południowo-wschodnim narożniku miasta i zamurowany przejazd przy dawnej bramie Moryńskiej. Duża część murów i baszt jest zdewastowana. Warto o nią zadbać

Jest to piękna baszta przy wjeździe do Lipian – jedna z dwóch w mieście. Do miasta prowadziły bowiem dwie bramy: usytuowana od zachodu brama Pyrzycka i brama Myśliborska po wschodniej stronie obwarowań. Brama Pyrzycka pierwotnie była zapewne zwieńczona krenelażem. Jej dzisiejsza forma w postaci ośmiobocznej wieżyczki jest wynikiem rozbudowy z końca XV wieku. Elewacja zewnętrzna, pozbawiona dekoracji, posiada jedynie dwie skarpy z prowadnicami na bronę. Bronę podnoszono

Kolej wąskotorowa odrodziła się jako atrakcja turystyczna Koszalina i regionu, kursuje nad jezioro w Rosnowie. Jest to zabytek z końca XIX wieku. Działające stowarzyszenie remontuje tabor i tory. Od zeszłego roku na kolejce jeździ czynny parowóz. TKKW – Towarzystwo Koszalińskiej Kolei Wąskotorowej (koszalin.pl) Opis powstał dzięki Panu Piotrowi

Park pałacowy w Kosierzewie powstał w drugiej połowie XIX wieku. Jego powierzchnia wynosi ponad 20 ha. Pałacu już nie ma, ale teren wokół jego lokalizacji jest naprawdę królewski. Piękne drzewa, wspaniałe rośliny, w wielu miejscach jeszcze widać pierwotne szlaki spacerowe. Prawdziwy wehikuł czasu. Nietuzinkowe jest również sąsiedztwo. W pobliżu znajduje się zaciszne i czyste jezioro oraz średniowieczne grodzisko, obecnie nie ma tam widocznych śladów obecności

Baszta jest najstarszym niesakralnym budynkiem w mieście. Jedynym zachowanym w całości obiektem, który był częścią średniowiecznych, gotyckich murów obronnych miasta. Baszta przetrwała kolejne przebudowy fortyfikacji, a po likwidacji Twierdzy Kołobrzeg wpleciono ją w pierzeję dawnej ulicy Przymurnej (obecnie Dubois). Baszta została wpisana do polskiego rejestru zabytków już w 1956 r. Ma ogromne znaczenie dla krajobrazu kulturowego miasta i świadczy o jego bogatej historii. Wyznacza, gdzie kończyły się granice

Lokalizacja obiektów w Porcie Kołobrzeg stanowi atrakcyjne miejsce na mapie turystycznej miasta, a dla województwa zachodniopomorskiego. Elewatory zbożowe są wyjątkowo cenne z uwagi na wmurowane na jednej ze ścian insygnia Gryfa Zachodniopomorskiego. Przywrócenie obiektu do eksploatacji zwiększy możliwości portu i jego funkcji tym samym wpłynie na rozwój lokalnej przedsiębiorczości i społeczności. Opis powstał dzięki Panu Jackowi z Kołobrzegu

Stodoła gotycka jest uznana za pomnik historii jako dawne założenie – Kołbacz – założenie dawnego klasztoru cystersów, późniejszej letniej rezydencji książąt pomorskich i domeny państwowej. Jest to unikatowy przykład gotyckiego budynku gospodarczego najprawdopodobniej jedynego w Polsce. Obiekt zachował pierwotną formę architektoniczną oraz wystrój ceglanej elewacji. Budynek wzniesiony został jak wynika z dostępnych źródeł w pierwszej połowie XIV w. Obiekt nie jest dostępny dla

To jedna z najstarszych kamienic w Karlinie. Budynek stanowi cenny przykład XIX wiecznej zabudowy małomiasteczkowej. Jego rzadka już dziś forma (ryglowo-murowana), bardzo bogaty późno klasycystyczny detal architektoniczny na elewacji frontowej, zapewne wpłynęły na wpisanie obiektu do rejestru zabytków. Budynek został zapewne wzniesiony w 2 ćw. XIX wieku. Wykonany w konstrukcji szkieletowej i przebudowany po pożarze miasta w 1859 r. Ściana frontowa jest murowana z cegły ceramicznej, tynkowana i malowana,