Jest to budynek z ciekawą historią. Pochodzi z początku XX wieku lub końca XIX wieku. Przed wojną i po wojnie był to Urząd Gminy, następnie budynek kupiła GS, uruchomiono tam m.in. rozlewnię wód. Przed wojną znajdował się przed nim obelisk ku czci Marszałka Józefa Piłsudskiego. Budynek wygląda jak dworek, co stanowi wyjątek w okolicy. Opis powstał dzięki Panu Dariuszowi z Zakrzówka

Spichlerz wybudowany został około 1870-1880 roku. Znajduje się na terenie zespołu dworsko parkowego w jego południowo zachodniej części. Na przełomie XIX i XX wieku własność rodziny Kołaczkowskich, po wojnie użytkowany przez Gminną Spółdzielnie SCh w Strzyżewicach. Funkcja pierwotna spichlerz na zboże. W czasach PRL punkt skupu i magazyn zbożowy. Obecnie budynek jest własnością Gminy Strzyżewice. Rozebrano dostawione w latach 70-tych metalowe silosy na zboże i spichlerz odzyskał dawny

Drewniany dom, planowany jako mieszkanie dla młynarza, został zasiedlony przez rodzinę Skalskich, Dzięki bogatym stosunkom towarzyskim, jakie utrzymywali przed wojną synowie Władysława Skalskiego, dom często odwiedzały elity z bliskich garnizonów. Bywał tam dowódca dęblińskiej Szkoły Podchorążych Lotnictwa płk pilot Jerzy Grabiński a pisarz pilot Janusz Meissner, który uważał Mieczysława Skalskiego za „zacnego przyjaciela”, przyjeżdżał wielokrotnie na polowania do Ryk. Swoje wizyty u Skalskich uwiecznił

Dworek, będący siedzibą Miejskiego Ośrodka Kultury, wymaga generalnego remontu i dostosowania do potrzeb społeczności, szczególnie osób z niepełnosprawnością ruchową. W ośrodku, oprócz zajęć artystycznych, mają również miejsce warsztaty edukacyjne oraz gry terenowe na temat dworku, jego dawnych właścicieli – Morawskich i Kiwerskich oraz przynależnych terenów (zabytkowego Parku Dworskiego). Opis powstał dzięki Panu Adamowi z Rejowca

Jest wpisany do rejestru zabytków od 1984 roku jako szkoła wiejska wybudowana na początku XIX w; z fundacji Izabeli Czartoryskiej. Autorem projektu był Piotr Aigner, który m.in. zaprojektował kościół na Placu Trzech Krzyży w Warszawie. Do roku 1969 budynek nie zmienił przeznaczenia. Później nie był użytkowany. Obecnie obiekt nie jest w pełni wykorzystany, od lat osiemdziesiątych pełni funkcję muzeum oświatowego, jedynego o takim charakterze w woj. lubelskim, jednak zakres jego działalności jest

Pałac powstał w końcu XVIII w. Od tego czasu przeżywał czasy swojej świetności, był stale zamieszkiwany i przebudowywany przez swoich właścicieli. Wewnątrz znajdowała się sala balowa, pokój bilardowy, jadalnia, oranżeria przestrzeń dookoła pałacu stanowił park w stylu barokowym, z ciekawymi okazami drzew, alejkami spacerowymi i fontanną. Po II wojnie światowej, od 1944 r. w pałacu mieściła się spółdzielnia produkcyjna, hotel robotniczy i szkoła rolnicza. Od 1956 r. w budynku działała szkoła

Jedna z piękniejszych synagog w Polsce, wybudowana ok. 1760 r. Jedyny ocalały budynek na terenie powiatu janowskiego przypominający wielokulturowość regionu; do II Wojny Światowej niemal połowę mieszkańców Modliborzyc stanowili Żydzi. Budowla ma bardzo ciekawą bryłę – front i przybudówka są dwukondygnacyjne, natomiast część środkowa, w której znajdowała się kwadratowa sala modlitwy – jednokondygnacyjna. Całość wybudowano z kamienia, na rzucie prostokąta o zaokrąglonych narożnikach i później otynkowano. Dach półszczytowy (charakterystyczny raczej

We wsi królewskiej Tatary za mostem na Bystrzycy od XVI wieku wzmiankowana była karczma Budzyń, zapewne drewniana, po zniszczeniu podczas najazdu szwedzkiego, odbudowano obiekt murowany pod  nazwą Czerwoną Karczmą. Budynek został założony na typowym rzucie litery T. z częścią mieszkalno-wyszynkową w skrzydle frontowym i ze stykającym się z nim „stanem” mieszczącym niegdyś boksy dla koni i ekwipaży przez większość XIX wieku. Ten charakterystyczny typ budowli zanikał jednak w całej Polsce

Dworek powstał w XIX wieku. Wzniesiono go na miejscu wcześniejszego, drewnianego zabudowania. Jego fundatorem był Emanuel Graf, dziedzic majątku Tatary. Dwór w dożywociu otrzymała Feliksa z Hubickich Grafowa, żona zmarłego Emanuela. Po jej śmierci w 1874 roku działkę wraz z dworem otrzymał Władysław Graf. Na Tatarach rozpoczął budowę nowego dworu, który stoi po dziś dzień. Podczas II Wojny Światowej dowództwo niemieckie zadecydowało o umieszczeniu we dworze szpitala dla żołnierzy-rekonwalescentów.