W 1793 roku rząd austriacki rozpoczął sprzedaż dóbr ziemskich starostwa podzielonego na sekcje. Tylmanowa wraz z Ligaszówką i Kłodnem poprzez licytację została nabyta przez Antoniego Berskiego. W 1840 roku syn Antoniego – Wiktor Berski rozpoczął budowę murowanego, klasycystycznego dworu. Jak podają źródła w 1868 roku do majątku przynależy 172 mg roli, 65 mg łąk, 33 mg pastwisk i 1172 mg lasu. Po 1919 roku majątek należał do syna Wiktora –

Dawny klasztor OO Bernardynów pochodzi z XV wieku. Jedyny pozostały gmach głównej budowli klasztornej i jeden z najstarszych budynków Tarnowa, wyróżniający się piękną architekturą. W końcu XVIII wieku, wraz z całą kolegiatą został pozbawiony cech kościoła klasztornego. Reszta zabudowań została wyburzona w związku z przebudową tej części miasta i pozbawiona cech obronnych przez wyburzenie murów, zniwelowanie wałów obronnych i rozebranie potężnej bastei obronnej wraz z pobliskimi basztami. Obecnie

Dwór odwołujący się do tradycji włoskiej willi renesansowej. Budynek murowany z cegły, parterowy, nakryty niskim dachem czterospadowym, z ryzalitami (frontalnymi skrzydłami nakrytymi niskimi daszkami dwuspadowymi), pomiędzy którymi, na środku, znajduje się wejście. W tympanonach wieńczących ryzality znajdują się herby Jastrzębiec (Józefa Wykowskiego) i Leliwa (prawdopodobnie żony Wykowskiego). Po zachodniej stronie ryzalit środkowy zwieńczony trójkątnym frontem, również z herbami Jastrzębiec i Leliwa w tympanonie (tym razem

Zamek w Wiśniczu to (po Wawelu) największy zamek w Małopolsce i jedna z największych twierdz XVII-wiecznej Rzeczypospolitej. Według najwcześniejszych przekazów historycznych w XIII wieku, Wiśnicz był w posiadaniu rodu Gryfitów, a następnie, z ich nadania, przeszedł na własność klasztoru benedyktynek w Staniątkach. Dokumenty klasztorne pokazują, że w połowie XIV wieku zamek stał się własnością możnego rodu Kmitów. Fundatorem wiśnickiego zamku był Jan Kmita herbu Szreniawa, sprawujący w latach 70. XIV

Przy ul. Straszewskiego 21-22, w centrum starego Krakowa, naprzeciwko Plant, blisko głównej siedziby Uniwersytetu Jagiellońskiego, nieopodal Wzgórza Wawelskiego i z widokiem na Kopiec Kościuszki, znajduje się klasycystyczna, elegancka, piękna, ale mocno nadgryziona zębem czasu, zakurzona i zniszczona kamienica. Mieści się w niej siedziba jednej z najbardziej prestiżowych i znanych w Polsce uczelni artystycznych: Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego (do 2017 roku pod nazwą: Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika

Zamek istnieje najprawdopodobniej od XIII wieku, początkowo jako własność królewska, później należał do rodów Lanckorońskich, Czernych, Bużańskich, Lubomirskich i Jordanów. Zniszczony na początku XVIII w., przez kolejne 200 lat popadał w ruinę. Dopiero w latach 60-tych XX w. dzięki staraniom lokalnych działaczy społecznych, został częściowo przebadany i zagospodarowany. Prace wykonane w latach 70-tych doprowadziły do rozpoczęcia działalności muzealnej PTTK. Stan obecny jest wynikiem akcji remontowo-budowlanej,

Istniał już prawdopodobnie w końcu XIII wieku, pierwsza wzmianka pochodzi z 1368 r. Był centrum administracyjnym kopalni – siedzibą żupników, a później podżupków bocheńskich. Zamek często gościł polskich królów wizytujących żupę. Na przestrzeni wieków parokrotnie przebudowany – m. in. na renesansową rezydencję przez żupnika Seweryna Bonera. Ocalało jedynie skrzydło północne, w 1875 r. gruntownie przebudowane. Źródło: https://bochnia.eu/turystyka/przewodnik-po-miescie/spacery-i-wycieczki-3/nacl-bochenski-szlak-solny-na-swiecie-im-swietej-kingi/zamek-zupny/

Dom przy ul. Floriańskiej 5 (jednej z najstarszych ulic) w Andrychowie, pełnił od początku XIX wieku ważną rolę społeczną. Nazywany był „Szpitalem dla ubogich” lub „Domem dla ubogich”. Powstał dzięki hrabinie Katarzynie z Małachowskich herbu Nałęcz Ankwiczowej, która po śmierci męża Tadeusza przejęła w spadku andrychowskie dobra. Hrabina była wyjątkowo zaangażowana w sprawy miasta i jego mieszkańców. Powołała liczne fundacje i nakłoniła majętnych mieszkańców miasta do podobnych