Park dworski w Gulbinach usytuowany został na wysokiej skarpie południowo-zachodniego brzegu jeziora Długie i znajduje się po północno-wschodniej stronie drogi Łączonek – Gulbiny. Gulbiny to wieś z bogatą historią. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1452 r. W ciągu kilku wieków wieś była własnością znamienitych rodów. Jednym z najciekawszych epizodów w dziejach Gulbin jest okres letnich wakacji 1824-1825, w czasie których, na zaproszenie właściciela majątku Alojzego (syna Ignacego) Piwnickiego,

Obiekt położony jest nad Wisłą w zachodniej części Ziemi Dobrzyńskiej. Wzniesiony prawdopodobnie przez Władysława Garbatego w XIV wieku, prawdopodobnie rozbudowany przez Krzyżaków, był największą tego typu budowlą na Ziemi Dobrzyńskiej. Nadano tu prawa miejskie dla Lipna i Rypina. Zamek był siedzibą Starosty Bobrownickiego, była tu komora celna. W związku przesunięciem się granicy państwa stopniowo tracił na znaczeniu. Ostatecznych zniszczeń dokonali Szwedzi w czasie „Potopu”. W 1920 roku bolszewicy

Park w stylu angielskim o pow. ok. 9 ha, będący pozostałością po zespole pałacowo-parkowym i folwarcznym. Był częścią majątku rodziny Gordonów szkockiego pochodzenia, osiadłych w Laskowicach w latach 1828 – 1945. Po wojnie przejęty przez Skarb Państwa. Zniszczony w czasie działań wojennych pałac został rozebrany przez miejscową ludność, zabudowania folwarczne po przekształceniu są wykorzystywane przemysłowo przez prywatnych właścicieli, budynek urzędników folwarcznych został wykupiony przez zasiedlających go lokatorów a w dyspozycji Nadleśnictwa pozostaje

„Centrum Bernera” to dawna siedziba wójta wsi Piaski (ob. dzielnica Podgórz), zajazd i knajpa – jedna z trzech na skrzyżowaniu przy drodze do dworca Toruń Główny, miejsce kulturalnych, patriotycznych, rozrywkowych itp. Spotkań stowarzyszeń z Piasków i sąsiedniego miasta Podgórz. W okresie świetności Piasków i wójta Eduarda Bernera (k. XIX w.) jego kompleks obejmował: restaurację główną i dom mieszkalny z przybudówką i podwórzem, restaurację „lewą” ze stajnią, w podwórzu: oficynę

Oryginalny drewniany budynek datowany na ok. 1791 rok pochodzenia olęderskiego (menonickiego). Obiekt będący obecnie w zarządzie Zesołu Parków Krajobrazowych nad Dolną Wisłą od wielu lat boryka się z niedofinansowaniem głównie na remonty i modernizacje. Przy obiekcie znajduje się zrekonstruowana przechowalnia i sucharnia do owoców (aktualnie nieużywana), niewielki budynek oraz sad – kolekcja starych odmian drzew owocowych. Opis powstał dzięki panu Robertowi z Bydgoszczy.

Brama Wodna to jedyna z zachowanych średniowiecznych bram miejskich Grudziądza. Bramę wzniesiono już na początku XIV wieku, by umożliwić dogodne przejście w kierunku zamku krzyżackiego.  Brama Wodna spaliła się podczas pożaru w 1659 roku i ponownie w 1945 roku. Obecny kształt nadała jej odbudowa w latach 1953-55. Budynek stanowi bardzo charakterystyczny element niezwykłej panoramy miasta, którą tworzy monumentalny zespół spichlerzy, znajdujący się w zaszczytnym gronie

Zamek znajduje się w malowniczych widłach rzeki Drwęcy i Wisły. Budowla posiada nietuzinkową historię, była bowiem jedną z najważniejszych warowni w strefie konfliktów polsko-krzyżackich. Zamek powstał w miejscu dawnego grodu książąt mazowieckich po 1343 r. z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego w celu zabezpieczenia granicy ziemi Dobrzyńskiej oraz kontroli działań Krzyżaków w Toruniu. Na przestrzeni lat przetrwawszy oblężenia i najazdy przechodził z rąk do rąk by w 1409 r. zostać zdobytym przez Krzyżaków, a następnie zniszczonym

Wieża powstała w 1942 roku. Została wybudowana przez Niemców, zaopatrywała węzeł kolejowy w Inowrocławiu. Obiekt jest praktycznie legendą Inowrocławia, wychowały się na nim pokolenia inowrocławian, każdemu obiekt jest znany. Od lat pusta, niszczeje. Opis powstał dzięki Panu Leszkowi z Inowrocławia.

Spichlerz został zbudowany na przełomie XVIII i XIX w celu magazynowania w nim zboża. W 1814 roku był już własnością mającej dopiero powstać (w 1816 roku) Fabryki Cykorii Ferdynanda Bohma. Po wojnie wchodził w skład Kujawskich Zakładów Koncentratów Spożywczych, obecnie Delecty. W charakterze magazynu był używany do 1980 roku, kiedy to dokonano jego generalnego remontu i adaptacji na cele kulturowe. Opis powstał na podstawie Czarny Spichrz we Włocławku – Wikipedia,