Wąskotorowa stacja kolejowa w Kańczudze jest położona na trasie Przeworskie Kolei Dojazdowej Przeworska Kolej Dojazdowa (PKD, pierwotnie Wąskotorowa Kolej Lokalna Przeworsk – Dynów, niem. Schmalspurige Localbahn Przeworsk-Dynow, SLPD, znana też jako przeworsko-dynowska kolejka wąskotorowa) – wąskotorowa linia kolejowa łącząca Przeworsk i Dynów, biegnąca doliną rzeki Mleczki.  Koncepcja budowy i eksploatacji kolei przeworskiej powstała w okresie cesarstwa austro-węgierskiego, a starania o rozpoczęcie budowy […]

W zabytkowym pałacu Waleriana i Zofii Stawiarskich, którego otoczenie stanowi zespół parkowy, mieści się siedziba Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej. Początki zabytkowego parku datuje się na XVIII stulecie, kiedy to również datuje się przyznanie praw miejskich dla Jedlicza. Inicjatywa budowy nowego dworu pojawiła się jednocześnie z planami budowy nowego kościoła, wykonania projektu podjął się lwowski architekt Jan Sas Zubrzycki, który jest też autorem

Jaśliska jako dawne miasteczko obronne słynęło z handlu. Z czasów świetności miasteczka pochodzą kamienne sklepione łukowo piwnice, których powstanie datuje się na XVI w. Służyły one głównie jako składy win. Posiadały otwory wentylacyjne i kanały odprowadzające wodę, co zapewniało utrzymanie stałej, niezależnie od pory roku temperatury i wilgotności, korzystnych dla przechowywanych win. Należy sądzić, że piwnice znajdowały się już pod pierwszym, drewnianym ratuszem, a po wzniesieniu murowanego

Historycy przypisują okres powstania rezydencji na początek XVII w. Pierwsze wzmianki o budowli w tym rejonie pochodzą z 1629 r. „Spis Dóbr Koronnych” informuje o „zameczku murowanym”, do którego prowadził most zwodzony, a budowla otoczona była wałem ziemnym. W XVIII w. majątek w Gorajowicach zakupił od władz austriackich polski szlachcic Piegłowski. Kolejnymi właścicielami dóbr gorajowickich byli: Puzynowie, Trzeciescy, Łętowscy i Sroczyńscy. Pałac w stylu gotyku angielskiego powstał w latach 1846

Budynek charakteryzuje się prostą formą architektoniczną o bogato zdobionym neoklasycystycznym wystroju elewacji z początku XX wieku. Tworzy go prostopadłościenna, 3-kondygnacyjna bryła zwrócona dłuższym bokiem w stronę ulicy Jana Tarnowskiego, przykryta dachem wielospadowym o kącie nachylenia 27stopni. Od strony północnej znajduje się centralnie wysunięty ryzalit mieszczący klatkę schodową. Główna wejście do budynku niezmiennie odbywa się z poziomu ulicy Jana Tarnowskiego na poziom parteru, a dwa kolejne

Budynek oranżerii wchodzi w skład zespołu dworsko – parkowego w Haczowie. Wybudowany został w II połowie XIX wieku przez właściciela dóbr haczowskich Mieczysława Urbańskiego. Jest to budynek murowany z cegły, na rzucie prostokąta z dostawioną od zachodu czworoboczną dobudówką w formie absydy. Budynek parterowy, pierwotnie przykryty dwuspadowym dachem. Posiadał bogato zdobione elewacje, rozczłonkowane ośmiobocznymi kolumnami zwieńczonymi strzelistymi neogotyckimi wieżyczkami od zachodu, attyki w formie krenelażu oraz ozdobny wieńczący gzyms

Pierwsza wzmianka o domu dla ubogich w Dębowcu pochodzi z 1595 roku w sprawozdaniu z wizytacji parafii dokonanej przez ks. Krzysztofa Kazimierskiego. Na mapie katastralnej z 1851 r. zaznaczony jest szpital w miejscu i rzucie jak obecnie zachowany. Zachowana belka w budynku z napisem „Miłość chrześcijańska R.P. 1876 11 lipca” wskazuje na przeprowadzoną wówczas budowę bądź też remont budynku. W okresie po II wojnie światowej budynek przeszedł na własność gminy. Wówczas gontowe pokrycie dachu

Pałac znajdujący się na wzniesieniu, tuż przy budynku Urzędu Gminy w Brzyskach. Został on zbudowany z cegły w stylu neorenesansowym. Jest on częściowo podpiwniczony. Inicjatorem budowy pałacu był Karol Kotarski – właściciel Brzysk od 1831 roku, a rozbudowę prowadził jego syn Stanisław Kotarski. Otoczenie zamku stanowi Park krajobrazowy z XIX wieku, który posiada powierzchnię około 3,5 ha. Powierzchnia użytkowa Pałacu wynosi 650 m kw. Opis

Zamek został wzniesiony pod koniec XVI wieku w miejscu średniowiecznego, obronnego dworu rycerskiego. W XV wieku dwór baranowski należał do szlacheckiej rodziny Baranowskich. Na przełomie XV i XVI wieku właścicielem Baranowa został wielkopolski ród Górków. W 1569 roku Stanisław Górka sprzedał dobra baranowskie Rafałowi Leszczyńskiemu. Obecny kształt zamku stanowi imponujący przykład wytwornego stylu zamożnej rodziny Leszczyńskich. Wspaniałą architekturę, ukształtowaną na wzór królewskiego Wawelu